Eerste lessen, ziek en openbaar vervoer in Indo

Lieve vrienden,

Wooow waar te beginnen!? We zijn nog maar een paar dagen verder maar er is nu alweer zo veel gebeurd. Donderdagnacht 6 feb. Joos heeft kennisgemaakt met de eerste echte Bogorse regenbui toen ze ‘s nachts dacht nog even rustig naar de wifi spot te kunnen lopen. We weten allemaal dat bogor ook wel ‘the city of rain’ wordt genoemd, maar je hoopt in zo’n geval toch altijd dat het meevalt (nou, NEE dus!). Om 7 uur ‘s ochtends ging de wekker en onze eerste les ging beginnen! Eerst een ijskoude douche en daarna verstrooid een half uur naar het juiste klaslokaal gezocht. Naast dat we te laat waren ook helemaal bezweet (afgaan die lange broek met sneakers). We hadden een presentatie voorbereid over NL en de kindjes waren allemaal heel enthousiast! Ook de stroopwafels vonden ze heerlijk. Natuurlijk trok eef bij de tweede les al wit weg en ging ze bijna knockie. Joos moest maar alleen verder, maar mocht gelukkig ook snel stoppen. Om bij te komen van de intensieve ochtend hebben we maar een powernap van 4 uur gedaan, HAHA. Laten we de jetlag de schuld geven. Vervolgens dachten we even snel een Indonesische simkaart te scoren om de hoek. Migado, na een uur daar voor die kraam te hebben gestaan kwamen we tot de conclusie dat de simkaart echt niet paste terwijl dit na vijf min ook al vrij duidelijk was. Ze dacht hem wel even bij te kunnen knippen, waarna ze de hele simkaart (NATUURLIJK) had gemold, maar volgens haar zou die nog priiiima werken! De enige rhubias verspild, maar nog steeds onze zinnen gezet op een simkaart, dus maar een stuk sjouwen op zoek naar een andere winkel. Na 10 minuten begint het KEIHARD te hozen. Omdat we natuurlijk niet van suiker zijn hebben we lekker door de regen gebanjerd en zijn we maar op zoek gegaan naar een supermarket. Om bij te komen van de ellende hebben we zo’n vijf soorten zakken chips gekocht. Ook onze kiwi-wegers waren weer van de partij in de winkel. Je kan niet eens tien seconden op zoek gaan naar een stuk fruit of ze staan alweer met z’n zessen om je heen. Eenmaal thuis aangekomen hadden onze buren twee stoeltjes voor ons geregeld zodat we lekker buiten kunnen zitten en kwamen ze ons koffie brengen, lief! Omdat het zo hard regende was ook de tunnel naar onze dorm toe onder geregend, dus als klapper hebben we onze voeten lekker gewassen met ons eigen rioolwater! Het stikt hier intens van de muggen, eef is zo’n 10 keer op dr voet gestoken en van joos dr billen konden ze ook niet afblijven. Toen we nog in NL waren hadden we met elkaar afgesproken dat we elke avond een 7 min workout zou doen als we in Indo zaten (wie bedenkt zoiets als het hier 30 graden is?!) dus die hebben we voor het slapen nog even gedaan in onze pyjama. Lachen, gieren, brullen en na 10 sec al zeiknat van het zweet natuurlijk. Zaterdag 7 feb: de wekker ging om 6u want we zouden om half 8 richting Jakarta gaan. Onze eerste rit in de Ankutan (ankot – the car without doors). Het is een soort VW busje zonder deuren, te gieren. Als een gek ben je in dat ding aan het scheuren door al het bizarre verkeer hier. Vervolgens onze eerste treinrit gehad en toen gingen we meeten met Alifa (onze tn-manager). Er was ook een intern uit brazilie, Debora. We gingen naar de dierentuin, ALS EEN KIND ZO BLIJ. Na een uur gezocht te hebben naar de witte tijger en gesocialized te hebben met de apen hebben we onze eerste echte Indo lunch gehad. Rijst, nog meer rijst en fried chicken. Het was echt niet normaal zweten in die zoo. Het licht grijze shirt was ineens niet zo licht grijze meer. Ook alle beesten hadden last van de hitte, dus ze lagen letterlijk allemaal te pitten dus zoveel was er niet te beleven haha. Vervolgens zijn we nog naar een museum geweest, heel mooi, maar hebben beiden toch niet echt wat met musea. Toen eindelijk onze simkaart geregeld. Mensen hier kennen geen haast, ze hebben er met gemak een uur over gedaan. Daarna gegeten in een grote mall. De moeder van Alifa heeft de hele dag gespeeld voor taxi chauffeur, zo lief! Daarna gingen we naar hun huis. Zwembadje in de tuin, gezelligheid, heerlijk eten, wat een leven! Ook alle foto’s van hun vakanties bekeken naar bali etc en heel veel tips van ze gekregen, wat een schatten!! Het is zo fijn dat iedereen je hier met open armen ontvangt, maar ook heel gek eigenlijk dat ze nog steeds een beetje tegen je op kijken omdat je blank bent. Ze voelen zich duidelijk vereert en dat merk je ook; de volgende ochtend stond de ontbijttafel alweer voor ons klaar. We hadden om 10:30 afgesproken bij de universiteit van Alifa om een andere intern (Tamas, jongen uit Hongarije) op te halen dus we zouden rond 10:00 uur weg gaan. We zaten echter om 10:45 nog rustig aan de ontbijt tafel en uiteindelijk waren we om 12:00 bij haar universiteit. Echt, indo’s kennen geen haast ;) Tamas is een hele aardige jongen en hij doet hetzelde project als wij. Voor de rest een rustige zondag gehad. Ons te smerige appartement schoongemaakt want naast wij leven er ook 1000 mieren en een grote hagedissenfamilie en af en toe komt er even een muisje of rat langs de deur wandelen (Eva raakt dan compleet in paniek en rent de hele tuin door, gelukkig vertelt Joos haar waar de muis heen loopt zodat Eva weet welke kant ze niet op moet. TRUE FRIENDSHIP!). Een van Joos haar missies is trouwens om nieuwe nikes of new balance te kopen hier, want haar 13 euro sneakers zijn toch niet helemaal haar ding. Op naar een shopping mall dus. Helaas geen schoenen maar wel heerlijke sushi (Eef kon haar geluk niet op) voor maar 5 euro pp. De terugweg was weer een chaos. Het eerste stukje met de Ankutan was mooi; de driver had zn busje omgebouwd tot party ankutan met neon lichten en dikke speakers. De overstap was helaas wat minder, we kwamen in een Ankutan waar verder niemand in zat en de driver sprak geen woord engels. Als we zeiden links of rechts of stop reed ie gewoon stug door en negeerde ons volkomen. Hij toeterde wel de hele tijd naar zn mede Ankutan rijders om te laten zien dat ie 2 blonde chicks in zn waggie had, dus wij dachten echt wtf. Op een gegeven moment keihard stop geroepen, hij was echt OOST INDISCH (hahaha nu weten we waar het gezegde vandaan komt) doof. Toen een van onze aiesec managers gebeld en zij hebben in het indonesisch uitgelegd waar we naar toe moesten (we hadden zelf ook geen idee haha). Uiteindelijk veilig thuis gekomen na een ritje van minimaal een uur. Maandag 9 feb: de wekker ging weer om 6:45 omdat de les om 7:50 begon. We gaven les aan kindjes van 6 en dit was echt fantastisch. Ze zijn zo schattig en kunnen al zo goed Engels! Ze zijn helemaal niet verlegen (dit in tegenstelling tot de oudere kinderen). ’s Middags nog een paar keer onze presentatie over NL aan oudere klassen gegeven. Dit is allemaal als introductie, nadat je elke klas 1x hebt gezien ga je echt beginnen met lesgeven. Rond 3 uur werden wij en Tamas door de school driver naar het station in Bogor gebracht om naar een aiesec meeting op de universiteit te gaan. Daar hebben we alle interns ontmoet die op dit moment op Java zijn en dat was zo leuk! Een heel gezellig cafeetje met interns uit Australie, China, Oman, Zuid-Korea etc. etc. Daar gegeten, gedronken en gekletst en twee interns gaven een presentatie over hun land. Om 9 uur was het tijd om naar huis te gaan en aan onze terugreis te beginnen maar MIJN GOD… Dat was toch een rit! Eerst met de bus van de uni naar het treinstation en toen met de trein naar het treinstation in Bogor. We zaten als sardientjes in blik in die trein, echt overvol en op een gegeven moment viel het licht in de coupe uit. Eef zei toen nog: zul je zien dat overal de stroom uitvalt kan de trein niet meer rijden! En wij maar lachen. Maar ja hoor, 5 minuten later gebeurde het: de trein stond in 1x stil en het was pikkedonker. STROOM UITGEVALLEN! Kan ook alleen maar in Indonesie gebeuren. De deuren konden gelukkig met een bepaalde knop open waarvoor geen stroom nodig was, dus de helft sprong letterlijk een meter naar beneden uit de trein (we stonden stil in de middle of nowhere dus er was geen perron). Er werd van alles geroepen en geschreeuwd in het Indonesisch en de trein politie (die heb je hier) liep de hele tijd druk heen en weer. Gelukkig hadden we 2 aardige indo’s gevonden die alles voor ons vertaalden want we snapten er niks van. Bleek dat het repareren ongeveer 4 uur ging duren en dat we het beste konden gaan lopen (over het spoor, in het pikkedonker) naar het vorige station. Liepen we dan met zn allen. Wat een chaos! Als er een trein van de andere kant aankwam begon iedereen hard te fluiten en te schreeuwen want dan moest je snel aan de kant van het spoor gaan lopen. Uiteindelijk bij een station aangekomen en een taxi naar Bogor gedeeld met de 2 Indo’s die we ontmoet hadden. Zij moesten gelukkig ook naar Bogor. Het was nog een uur rijden en we zaten met zn 6en in een 4 pers taxi! Prima. Gelukkig weer veilig thuisgekomen en zo hyper dat we constant de slappe lach hadden. Om half 2 gingen we eindelijk tukken en om half 7 ging de wekker weer. Iedereen had ons er voor gewaarschuwd maar als je naar Azie gaat word je minimaal 1x ziek. En ja hoor, Eef werd wakker met zieke maagkrampen en moest linea recta naar de squat wc. Verschrikkelijk wat een pijn! We hadden echter exact hetzelfde gegeten maar doordat de hygiene in onze kamer zo slecht is en het weer heel warm en klam is, heeft Eef waarschijnlijk een virus opgelopen. Gelijk de school afgebeld en ze reageerden direct heel lief. Joos mocht ook eerder terug van haar les om voor Eef te zorgen. Een van de leraressen, Miss Ooh, stond erop dat we met haar mee naar huis gingen (met personal driver en huishoudster) zodat zij voor ons kon zorgen en we in een normaal huis een beetje bij konden komen. Het is inmiddels woensdagavond en we zitten hier nog steeds. Eef heeft medicijnen gehad en het gaat gelukkig alweer een stukje beter met haar. Nog steeds slaapt ze heel veel, maar er wordt zo goed voor haar gezorgd. We worden allebei elke dag helemaal gemasseerd (dan denk je chill maar we gaan er echt helemaal af, er zijn bepaalde plekken in eefs rugs en voeten die gelinkt zijn aan haar buik en dat doet dan zo pijn en bepaalde plekken in joos haar voeten die gelinkt zijn aan haar zwakke rug waardoor ze het ongeveer uitschreeuwt haha, maar ze masseert die knopen weg waardoor het daarna beter is. Zij gaan overigens helemaal stuk bij elke pijnkreet die we uitslaan haha), er wordt eten op bed gebracht en er is een normale, warme, schone douche. Zo fijn! Daarnaast dealen onze buiken niet echt met fried chicken en spicy aziatische dingen, dus ze maken voor ons aldoor schoteltjes met koude stukjes broccoli, wortel en zoete aardappels. Echt, dat vinden we hier hemels haha. We kijken vooral films en ook Joos mag gelukkig bij Eef blijven (slaapt ook lekker mee). Blijkbaar hebben de jetlag, de hitte, de slechte hygiene, de enorme cultuurverschillen en de duizenden nieuwe indrukken ons niet koud gelaten. Hopelijk kan Eef vrijdag weer voor de klas staan, want ondanks dat er super goed voor ons wordt gezorgd en we echt niks te klagen hebben: ziek zijn sucks. Je begrijpt ook dat we nu zeeën van tijd hebben en er dus ALWEER een reisverslag klaar staat, maar dit gaat wsl geen business as usual worden, want er staan alweer heel wat uitstapjes e.d. gepland. Maarrrrrrrr… we houden jullie op de hoogte!!!! Kusjes Joos en Eef.
PS: we hebben een klein filmpje met de GoPro in elkaar gezet, dus als jullie het leuk vinden kan je die hier bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=LaOS4uwN3BY